ای به فدای تن رنجور تو...

«امام سجاد (ع) در میان ازدحام مردم، از خیمه بیرون می آید، بر روی بلندی ای می رود و در حالی که با دستمالی، مدام اشک هایش را می سترد، برای مردم خطبه می خواند، خطبه ای که در اوج حمد و سپاس و اقتدار، آنچنان ابعاد فاجعه را برای مردم می شکافد که ضجه ها و ناله هایشان، بیابان را پر می کند: «همین قدر بدانید مردم که پیغمبر به جای اینکه سفارش ما را می کرد، اگر توصیه کرده بود که با ما بجنگند، بدتر از آنچه کردند در توانشان نبود!»»